Włodzimierz Sieradzki (ur. 22 października 1870 w
Wieliczce, zamordowany z 3/4 lipca 1941 we Lwowie) – polski lekarz, specjalista
medycyny sądowej.
W latach 1881-1888 uczęszczał do gimnazjum św. Anny w Krakowie ale ostatnie lata szkoły średniej odbył w Jaśle. Studia medyczne rozpoczął w 1888 r. na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie otrzymał złote stypendium im. cesarza Franciszka Józefa i cesarzowej Elżbiety. W dniu 11 lipca 1894 r. uzyskał dyplom doktora wszech nauk lekarskich. W dniach od 10 listopada 1895 r. do 10 lipca 1896 r. odbywał studia uzupełniające w zakresie medycyny i toksykologii sądowej w Paryżu, dzięki uzyskanemu stypendium im. Kasperka na mocy Uchwały Senatu Akademickiego Uniwersytetu Jagiellońskiego.
W dniu 15 lipca 1896 r. został mianowany biegłym sądowym na okręg krakowski przez Sąd Krajowy w Krakowie. W dniu 1 października 1898 r. powierzono mu organizację Zakładu Medycyny Sądowej przy Uniwersytecie we Lwowie i jego kierownictwo. Funkcje kierownika pełnił nieprzerwanie przez 42 lata do 1941 r. W 1899 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego medycyny sądowej.
Autor licznych publikacji z medycyny sądowej o kierunku ściśle przyrodniczym. W swoich badaniach koncentrował się nad wpływem tlenku węgla na poszczególne barwniki krwi takie jak: hemogloninę, hematynę alkaliczną i kwaśną, hematoporfinę kwaśną i alkaliczną. Razem z Leonem Wachholzem był twórcą nowej metody oznaczania hemoglobiny tlenkowo-węglowej – tzw. "próba Wachholza-Sieradzkiego", która weszła do piśmiennictwa sądowo-lekarskiego na całym świecie. To z jego inicjatywy w 1927 r. przy Zakładzie Medycyny Sądowej Uniwersytetu we Lwowie powstała pracownia do badań chemiczno-toksykologicznych.
Od 1899 r. profesor medycyny sądowej na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza, propedeutyki lekarskiej na Wydziale Lekarskim, kilkakrotnie Dziekan Wydziału Lekarskiego, rektor UJK w roku akademickim 1924/25, kawaler francuskiej Legii Honorowej, członek honorowy Towarzystwa Lekarskiego w Wilnie i Lwowie.
Zginął w egzekucji grupy profesorów lwowskich, zamordowanych przez Niemców w nocy z 3 na 4 lipca 1941 na Wzgórzach Wuleckich.
W latach 1881-1888 uczęszczał do gimnazjum św. Anny w Krakowie ale ostatnie lata szkoły średniej odbył w Jaśle. Studia medyczne rozpoczął w 1888 r. na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie otrzymał złote stypendium im. cesarza Franciszka Józefa i cesarzowej Elżbiety. W dniu 11 lipca 1894 r. uzyskał dyplom doktora wszech nauk lekarskich. W dniach od 10 listopada 1895 r. do 10 lipca 1896 r. odbywał studia uzupełniające w zakresie medycyny i toksykologii sądowej w Paryżu, dzięki uzyskanemu stypendium im. Kasperka na mocy Uchwały Senatu Akademickiego Uniwersytetu Jagiellońskiego.
W dniu 15 lipca 1896 r. został mianowany biegłym sądowym na okręg krakowski przez Sąd Krajowy w Krakowie. W dniu 1 października 1898 r. powierzono mu organizację Zakładu Medycyny Sądowej przy Uniwersytecie we Lwowie i jego kierownictwo. Funkcje kierownika pełnił nieprzerwanie przez 42 lata do 1941 r. W 1899 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego medycyny sądowej.
Autor licznych publikacji z medycyny sądowej o kierunku ściśle przyrodniczym. W swoich badaniach koncentrował się nad wpływem tlenku węgla na poszczególne barwniki krwi takie jak: hemogloninę, hematynę alkaliczną i kwaśną, hematoporfinę kwaśną i alkaliczną. Razem z Leonem Wachholzem był twórcą nowej metody oznaczania hemoglobiny tlenkowo-węglowej – tzw. "próba Wachholza-Sieradzkiego", która weszła do piśmiennictwa sądowo-lekarskiego na całym świecie. To z jego inicjatywy w 1927 r. przy Zakładzie Medycyny Sądowej Uniwersytetu we Lwowie powstała pracownia do badań chemiczno-toksykologicznych.
Od 1899 r. profesor medycyny sądowej na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza, propedeutyki lekarskiej na Wydziale Lekarskim, kilkakrotnie Dziekan Wydziału Lekarskiego, rektor UJK w roku akademickim 1924/25, kawaler francuskiej Legii Honorowej, członek honorowy Towarzystwa Lekarskiego w Wilnie i Lwowie.
Zginął w egzekucji grupy profesorów lwowskich, zamordowanych przez Niemców w nocy z 3 na 4 lipca 1941 na Wzgórzach Wuleckich.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz