Rudolf Stefan Weigl.
Rudolf Stefan Jan Weigl (ur. 2 września 1883 w Przerowie,
zm. 11 sierpnia 1957 w Zakopanem) – polski biolog, wynalazca pierwszej w
świecie skutecznej szczepionki przeciw tyfusowi plamistemu, prekursor
zastosowania owadów, głównie wszy odzieżowej jako zwierzęcia laboratoryjnego do
hodowli zarazka tyfusu.
Sukcesy, jakie odniósł w badaniach nad riketsjami –
czynnikiem etiologicznym tyfusu plamistego spowodowały, iż w 1920 powołano go
na stanowisko profesora biologii ogólnej Uniwersytetu Jana Kazimierza we
Lwowie. W dwudziestoleciu międzywojennym kontynuował swoje badania nad
riketsjami i szczepionką przeciwtyfusową. Wraz z grupą współpracowników
stworzył w gmachu starego uniwersytetu przy ul. Mikołaja laboratorium badawcze,
gdzie wytwarzano również niewielkie ilości szczepionki przeciwtyfusowej.
Światowy rozgłos przyniosła Weiglowi akcja szczepień
przeciw durowi plamistemu w katolickich misjach belgijskich w Chinach.
Uratowano dzięki nim nie tylko wielu misjonarzy, ale także tysiące Chińczyków.
Otrzymał za to najwyższe odznaczenie papieskie – order św. Grzegorza,
odznaczenia belgijskie, członkostwo wielu instytucji naukowych, jego
kandydaturę wystawiano wielokrotnie do Nagrody Nobla. Do lwowskiego Instytutu
prof. Weigla przyjeżdżali naukowcy z całego niemal świata by poznawać tajniki
wiedzy biologicznej i uczyć się metod badawczych. W 1930 roku został odznaczony
Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
W 1939 roku profesor Weigl wyjechał do Abisynii, gdzie
pomagał w opanowaniu epidemii duru plamistego. Wobec zagrożenia wojennego
zdecydował się na przerwanie prac i powrót do kraju. Wiedział bowiem, że tam,
gdzie wojna, tam również pojawia się tyfus.
Problem zwalczania tyfusu plamistego miał ogromne
znaczenie dla obu okupantów ziem polskich, dlatego dążyli oni do
przekształcenia laboratorium badawczego w zakład produkcyjny. W okresie
pierwszej okupacji sowieckiej Lwowa (22 września 1939-29 czerwca 1941)
produkcja szczepionki przeciwtyfusowej została znacznie rozbudowana, m.in. na
skutek przekazania przez Sowietów na ten cel budynku gimnazjum żeńskiego im.
Królowej Jadwigi.
Profesor Weigl (pierwszy z prawej) w otoczeniu współpracowników.
Po wkroczeniu Niemców do Lwowa 30 czerwca 1941 roku, po
zamordowaniu przez nich w nocy z 3 na 4 lipca grupy 25 polskich profesorów i
kilkunastu członków ich rodzin na Wzgórzach Wuleckich sytuacja, w jakiej
znalazło się lwowskie środowisko naukowe, stała się bardzo trudna. Skłoniło to
Weigla do podjęcia się trudnego dzieła dalszego prowadzenia (jako kierownik
naukowy) Instytutu Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami na potrzeby armii
niemieckiej. Widział w tym możliwość pomocy dla licznej rzeszy pozbawionych
pracy profesorów i asystentów. Wymógł na Niemcach prawo do całkowitej decyzji w
doborze personelu, biorąc za niego pełną odpowiedzialność. Instytut zaczął
wzrastać w postępie geometrycznym.
Profesor Weigl nigdy nie zaparł się swojej przybranej
ojczyzny. Skutecznie oparł się prośbom i żądaniom Niemców, by podpisać
Reichslistę, proponującemu mu podpisanie jej generałowi SS Katzmannowi
odpowiedział: "Człowiek raz na całe życie wybiera sobie narodowość. Ja już
wybrałem".
W 1942 zgłoszony do nagrody Nobla, poparcia jego
kandydatury odmówili Niemcy jako rewanż za odmowę podpisania Reichlisty i
objęcia katedry w Berlinie.
Uratował, jak się dziś ocenia, około 5 tysięcy
przedstawicieli lwowskiego środowiska naukowego (także żydowskich naukowców,
m.in. Ludwika Flecka i małżeństwo Meislów), zagrożonej wywozem do Niemiec
młodzieży akademickiej i gimnazjalnej, bojowników ruchu oporu. Szczepionka
nielegalnie trafiała do ludności cywilnej, partyzantów, a także do
warszawskiego getta.
Zofia - żona profesora Weigla w laboratorium.
Przed wkroczeniem wojsk sowieckich do Lwowa w 1944,
profesor Weigl wyjechał do Krościenka nad Dunajcem (odmówił ewakuacji do
Niemiec). W Krościenku prowadził laboratorium (przy ul. Trzech Koron), do
którego werbował okoliczną młodzież w ramach pomocniczego personelu, przez co
wielu z nich uratował od łapanek. Kierownictwo lwowskiego laboratorium
przeciwtyfusowego przejął po nim dr Henryk Mosing. Po zakończeniu wojny Weigl
zamieszkał w Krakowie i kontynuował swe badania i wytwarzanie szczepionki
najpierw na Uniwersytecie Jagiellońskim, później – aż do emerytury w 1951 roku
na Uniwersytecie w Poznaniu. Zmarł 11 sierpnia 1957 roku w Zakopanem, został
pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Zwalczany przez władze komunistyczne, które udaremniły
przyznanie mu w roku 1948 nagrody Nobla, do której był zgłoszony przez akademię
szwedzką. W 2003 został pośmiertnie odznaczony przez izraelski instytut Jad
Waszem medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. Imię Rudolfa Weigla nosi
szpital w Blachowni koło Częstochowy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz