Stanisław Seweryn Burhardt-Bukacki (ur. 8 stycznia 1890 w
Cannes we Francji, zm. 6 czerwca 1942 w Edynburgu) – generał dywizji Wojska
Polskiego.
Urodził się 8 stycznia 1890 w Cannes we Francji. Wnuk powstańca
listopadowego i syn powstańca styczniowego. Uczęszczał do gimnazjum w
Częstochowie, a następnie rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej. Od 1906
brał udział w ruchu niepodległościowym. Należał do "Sokoła", Związku
Walki Czynnej, Związku Strzeleckiego i Polskich Drużyn Strzeleckich. W PDS
dowodził m.in. kompanią podoficerską i II Okręgiem (warszawskim).
Po wybuchu I wojny światowej w Legionach. Dowódca II
plutonu I kompanii kadrowej. Służył w 1 i 5 pułku piechoty Legionów dowodząc
kompanią, batalionem i pułkiem. Po kryzysie przysięgowym internowany w
Beniaminowie. W październiku 1918 mianowany komendantem POW terenów okupowanych
przez armię austriacką.
16 listopada 1918 wyznaczony został na stanowisko szefa
Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego "Lublin". Tydzień później
przeniesiony został do Warszawy na równorzędne stanowisko w Dowództwie Okręgu
Generalnego "Warszawa".
Legiony na froncie wschodnim. Józef Piłsudski ze sztabem w okolicach Mołodeczna. Widoczny m.in.: podpułkownik Edward Rydz-Śmigły (w pierwszym rzędzie piąty z lewej), major Burhardt-Bukacki (w pierwszym rzędzie drugi od lewej).
W 1920 szef sztabu armii rezerwowej gen. Sosnkowskiego.
23 czerwca tego roku "został na przeciąg trzech miesięcy oddany do
dyspozycji Naczelnego Dowództwa celem objęcia komendy nad 8 Dywizji Piechoty
względnie 1 Dywizją Rezerwową". Ostatecznie objął dowództwo 8 Dywizji
Piechoty, a następnie grupy własnego imienia złożonej z 8 i 10 Dywizji
Piechoty. Następnie dowodził grupą operacyjną w 6 armii na froncie ukraińskim.
Od 25 września 1921 dowodził 8 Dywizji Piechoty w Modlinie.
31 marca 1924 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski, na
wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego
awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 5. lokatą w
korpusie generałów. W czasie przewrotu majowego 1926 roku był szefem sztabu
gen. Gustawa Orlicz-Dreszera, dowódcy wojsk wiernych Józefowi Piłsudskiemu.
Generał Stanisław Burhardt-Bukacki wręcza buławę II kompanii, Szkoły
Podchorążych Piechoty w Warszawie, jako nagrodę za dobre sprawowanie (1 lipca 1926 r.).
Pełnił m.in. funkcje:
szefa Oddziału
III Sztabu Generalnego WP 31 grudnia 1925 - 12 maja 1926,
szefa Sztabu
Generalnego WP maj - czerwiec 1926,
II wiceministra
spraw wojskowych (czerwiec-sierpień 1926),
generała do
prac przy GISZ 1926 - 1930,
II zastępcy
szefa Sztabu Głównego 1933 - 1935,
inspektora
armii w GISZ 1935 - 1939.
3 września 1939, po wybuchu wojny mianowany szefem
Polskiej Misji Wojskowej we Francji, gdzie starał się bezskutecznie nakłonić
rząd francuski do wywiązania się z gwarancji militarnych i kredytów przyznanych
Polsce. Po ewakuacji Wojska Polskiego z Francji od czerwca do sierpnia 1940
dowodził obozami i oddziałami WP w Szkocji. Wskutek konfliktu z generałami Paszkiewiczem
i Modelskim usunięty ze stanowiska.
Zmarł w Edynburgu 6 czerwca 1942 i tam też został
pochowany. Dwukrotnie żonaty.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz