Ludwik Solski, właściwie Ludwik Napoleon Sosnowski (ur.
20 stycznia 1855 w Gdowie, zm. 19 grudnia 1954 w Krakowie) – polski aktor,
reżyser, dyrektor teatru. Mąż Ireny Solskiej. Debiutował w Krakowie w 1876,
następne lata spędził w teatrzykach wędrownych. Do Krakowa powrócił w 1883 i
pozostał do 1900. Przez kolejne 4 lata występował w Teatrze Wielkim we Lwowie.
W latach 1905-1913 był dyrektorem Teatru Miejskiego w Krakowie (który od 1909
nosi imię Juliusza Słowackiego). Lata 1918-1939 to praca (w tym reżyseria) w
różnych teatrach Polski. Od 1944 znowu był w Krakowie.
Ludwik Solski był jednym z pionierów w realizacji repertuaru rosyjskiego na polskich scenach: Tołstoja, Czechowa, Gorkiego oraz adaptacji z Dostojewskiego. Publiczność zapamiętała go szczególnie jako Starego Wiarusa w Warszawiance Stanisława Wyspiańskiego. Honorowy dyrektor Teatru Miejskiego w Łodzi. Tytuł ten został mu nadany przez władze Łodzi w styczniu 1937 roku.
W trakcie bombardowania Warszawy we wrześniu 1939 zniszczeniu uległo całe mieszkanie Solskiego w kamienicy przy Alejach Jerozolimskich 31. W mieszkaniu znajdowały się liczne dzieła sztuki, w tym obrazy Józefa Mehoffera, Juliana Fałata i Piotra Stachiewicza oraz 12 obrazów Stanisława Wyspiańskiego. W marcu 1954 został uhonorowany doktoratem honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Na scenie występował do końca – ostatni raz 5 czerwca 1954 jako Dyndalski w Zemście Aleksandra Fredry. Został pochowany na Skałce. Pośmiertnie, w 1955 i 1956 opublikowano dwa tomy jego Wspomnień. Jego imię otrzymały Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna w Krakowie oraz Tarnowski Teatr.
Ludwik Solski był jednym z pionierów w realizacji repertuaru rosyjskiego na polskich scenach: Tołstoja, Czechowa, Gorkiego oraz adaptacji z Dostojewskiego. Publiczność zapamiętała go szczególnie jako Starego Wiarusa w Warszawiance Stanisława Wyspiańskiego. Honorowy dyrektor Teatru Miejskiego w Łodzi. Tytuł ten został mu nadany przez władze Łodzi w styczniu 1937 roku.
W trakcie bombardowania Warszawy we wrześniu 1939 zniszczeniu uległo całe mieszkanie Solskiego w kamienicy przy Alejach Jerozolimskich 31. W mieszkaniu znajdowały się liczne dzieła sztuki, w tym obrazy Józefa Mehoffera, Juliana Fałata i Piotra Stachiewicza oraz 12 obrazów Stanisława Wyspiańskiego. W marcu 1954 został uhonorowany doktoratem honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Na scenie występował do końca – ostatni raz 5 czerwca 1954 jako Dyndalski w Zemście Aleksandra Fredry. Został pochowany na Skałce. Pośmiertnie, w 1955 i 1956 opublikowano dwa tomy jego Wspomnień. Jego imię otrzymały Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna w Krakowie oraz Tarnowski Teatr.
Prezentacja "Ludwik Solski"
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz