Bateria 75 mm armat przeciwlotniczych wz. 36.
Armata przeciwlotnicza 75 mm – polskie działo
przeciwlotnicze skonstruowane przez inż. Szymańskiego z Instytutu Techniki i
Uzbrojenia. Projekt armaty został opracowany w 1933 r. Od 1936
produkowana przez fabrykę Towarzystwa Starachowickich Zakładów Górniczych SA.
Do uzbrojenia Wojska Polskiego wprowadzona w 1937. Pierwsze dwa prototypy
pokazały, że działo ma donośność 14,5 km oraz maksymalny pułap 9,5 km, przy
prędkości początkowej pocisku 800 m/s. Armata została skonstruowana w 2 typach:
75 mm armata przeciwlotnicza wz. 36 oraz wz. 37. Posiadała lufę z
półsamoczynnym zamkiem klinowym, hydropneumatyczny oporopowrotnik, mechanizmy
podniesieniowy i kierunkowy oraz łoże górne i dolne, które umieszczone były na
opuszczanym w czasie strzelania podwoziu czterokołowym.
Armata przeciwlotnicza 75 mm wz. 36 była bronią, która
nie ustępowała konstrukcjom zagranicznym. Plan rozbudowy obrony plot.,
zatwierdzony w XII 1936 r., przewidywał utworzenie 70 czterodziałowych baterii
dla obrony przestrzeni kraju oraz 60 trzydziałowych baterii dla wojska.
Potrzeby określono na 460 armat. Trakcją dla tych armat był ciągnik
artyleryjski C4P. Jego następcą miał stać się nowy ciągnik artyleryjski PZInż
342 zamówiony w liczbie 96, lecz niedostarczony przed wybuchem wojny. Do wybuchu
wojny WP otrzymało 52 działa. Koszt armaty wynosił ok. 220 tys zł.
Pododdział armat wz 36 podczas przerwy w ćwiczeniach.
------------------------------------
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz